W drodze do Emmaus

Dziwne, jak dobre- bardzo dobre!- dni przeplatają się z dniami nie do zniesienia. Przyzwyczajam się do tego, że nic nie jest tak, jak sobie wyobrażam lub jak oczekuję. Dobre przychodzi niespodziewanie, zawsze kiedy ma okazję. Ale do tej pory w Izraelu nie często miało.

Ziemia Święta jest wymagająca- trzeba być zaprawionym, żeby nie dać się złamać pustynnym widokiem, dusznym klimatem, hałasem, bałaganem. Kiedy było ciężko w Ovdzie myślałąm, że pewnie ta ziemia nie będzie łatwa, nie będzie przyjemna i nie zawsze będzie chciała być dla nas gościnna. I to się sprawdza.

Zabieganie w Betlejem i, bodajże, trójkrotne zgubienie drogi to nie był dobry początek dnia. W Bazylice ogrom turystów przeciskał się we wszystkie strony, nie pozwalając prawie nic zobaczyć, o modlitwie nie wspominając. Popołudniu jakoś dojechaliśmy do Jerozolimy, w drodze poznając prawosławnego duchownego. W drzwiach dworca kontrola, kto pierwszy ten lepszy- albo nie- kto z silniejszymi łokciami ten lepszy i bieg do kasy. Trudno nam było znaleźć odpowiedni dojazd do Latrun, gdzie znajduje się nasza przystań na kolejne dni- Emmaus Nikopolis. W kasie, akurat na ten kurs,nie można kupić biletu; czy autobus nr 456, albo 433- tego też nikt nie wie, nawet informacja. I w tym całym rozgardiaszu Żydzi, którzy w samym środku centrum handlowego odpękują modlitwę.

W Latrun czekał na nas długi masz z plecakami aż dotarliśmy do naszej Wspólnoty. Tam kolejne chwile ze łzami w oczach, bo po ciężkim dniu przyszło i fizyczne i psychiczne zmęczenie. Pocieszeniem byłaby Polska.
We Wspólnocie Błogosławieństw narazie zostajemy na tydzień. Od jutra (6:30) zaczynamy pracę. Filip przy wykopaliskach archeologicznych, ja w kuchni. Nie wiem, na ile będę chciała zostać w Izraelu...i zobaczymy, na jak długo Ta Ziemia pozwoli mi tu zostać.